Liña Córdoba - Málaga
A vía de alta velocidade percorre, chegando a Málaga, dende as chairas de Córdoba polo val do Abdalajís e a serra de Huma, a través dun trazado no que se construíron quince viadutos e oito túneles.
Algúns deles son especialmente interesantes polas súas dimensións, deseño ou polo sistema empregado na súa construción.
O viaduto sobre o río Genil é o máis longo da liña con 1390 m. Os de o Espinazo e Jévar están separados entre si por só 32 metros de distancia.
Pola súa altura e lonxitude é importante o viaduto do Arroyo de las Piedras, no concello de Álora. Foi construído para salvar o desnivel que o trazado atopa na saída sur do túnel de Abdalajís. É o segundo máis longo de toda a liña e consta de 19 pantaláns e 20 vans, con luces de ata 63,5 metros e pilas de ata 93,5 metros de altura. O seu taboleiro é mixto, construído en aceiro e formigón.
Principais viadutos:
Para cruzar a Cordilleira Bética construíronse varios túneles cunha lonxitude total de 19 quilómetros.
A chegada da alta velocidade supuxo para a cidade de Málaga unha nova configuración urbana na que o soterramento das vías permitiu a integración do ferrocarril na capital malagueña. O corredor soterrado comprende dous túneles paralelos e anexos de 1932 metros de lonxitude, un para dúas vías de ancho UIC e o outro para dúas vías de ancho ibérico.
Principais túneles:
TÚNEL DE ABDALAJÍS
O máis importante de todos os túneles da liña debido á súa lonxitude (máis de 7 km) e á complexidade do terreo percorrido é o túnel de Abdalajís que, desde as inmediacións da estación de Antequera Santa Ana e ao oeste do encoro do Guadalhorce, atravesa a cordilleira do mesmo nome.
O túnel é da tipoloxía bitubo, con dous tubos conectados entre si por un total de 19 galerías de evacuación e seguridade separadas cada 350 metros.
Os traballos de perforación comezaron en novembro de 2003 e duraron 26 meses. Dúas tuneladoras de dobre escudo encargáronse da escavación principal. A tuneladora do tubo leste foi bautizada co nome de La Alcazaba, mentres que a do túnel oeste recibiu o nome de La Mezquita.
O túnel requiriu un tratamento de inxección masiva de formigón e a execución dun anel de impermeabilización para o revestimento interior, que mellora o selado e permite a recuperación dos acuíferos que interfería.
Durante as obras, unha das máximas prioridades foi o compromiso co medio natural, que forma parte da política de responsabilidade social do Adif. Os traballos seguiron estritamente as pautas do Estudo Informativo e da Declaración de Impacto Ambiental. En total, destináronse 12,8 millóns de euros a garantir a integración ambiental da obra, mediante a adopción de medidas de protección da fauna, a vexetación e o sistema hidrolóxico, así como outras dirixidas á recuperación ambiental e á integración paisaxística.
